ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ.*
..Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς….
(Ο. Ελύτης)
Είναι βέβαιο ότι το πρόβλημα των εξαρτισηογόνων ουσιών είναι τεράστιο.. ως τρικυμισμένος ωκεανός..
Σήμερα η αντιμετώπισή του γίνεται κυρίως με κατασταλτικά μέσα, με την απαγόρευση χρήσης διακίνησης-εμπορίας και καλλιέργειας. Με κάποιες κοινότητες απεξάρτησης και με τον ΟΚΑΝΑ (Αξιόλογες προσπάθειες) κλπ. Όμως δυστυχώς τα ναρκωτικά εξαπλώνονται, πολλαπλασιάζονται οι χρήστες και τα θύματα..
Τι φταίει άραγε; τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, η ψυχοκοινωνική οντότητα του ατόμου; ο τεράστιος οικονομικός τζίρος γύρω από τα ναρκωτικά; ο μιμητισμός;
Οπωσδήποτε, βαρύνουσα σημασία έχει, η ψυχοκοινωνική οντότητα του ατόμου.
Το ευάλωτο άτομο, θα το εκμεταλλευτεί το «οικονομικό σύμπλεγμα» για χρήση, διακίνηση, εξάπλωση (διότι αυτός ο χρήστης θα μυήσει τον φίλο ή την φίλη που περνά κάποιο συναισθηματικό πρόβλημα κλπ και έτσι θα πάρει και κάποια δόση δωρεάν που όσο περνά ο καιρός αναζητεί εναγωνίως εν μέσω συναισθηματικής και οικονομικής ανέχειας.) ή και καλλιέργεια, και η πυραμίδα καλά κρατεί..
Πιστεύω λοιπόν πως κλειδί στα ναρκωτικά είναι οι χρήστες. Αυτοί, με τον μιμητισμό αφ ενός του ανθρώπου, και με την πίεση του έμπορα για νέους πελάτες γίνονται – κάποτε εν αγνοία τους- ο πολλαπλασιαστικός παράγοντας του προβλήματος.
Το πρόβλημα θέλει πολιτική λύση.
Ο ναρκομανής είναι ασθενής με νοσηρότητα και θνησιμότητα και έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίσει η κοινωνία.
Ως ασθενείς που θα αντιμετωπιστούν από υγιείς δομές στο πνεύμα του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του κάθε ατόμου στον τρόπο ζωής.
Αν λοιπόν στα σοβαρά θέλουμε να περιορίσουμε την εξάπλωση των ναρκωτικών και να εξαφανίσουμε τον μεγαλέμπορο αρκεί να νομοθετήσουμε ότι κάθε ναρκομανής είναι ασθενής, έρχεται στο νοσοκομείο δηλώνει ότι είναι χρήστης, αποκτά καρτέλα ασθενούς, και του χορηγείται η απαιτούμενη δόση.( Από αρμόδιο νοσηλευτικό προσωπικό και ψυχίατρο. Δωρεάν. Θα μπορούν να οργανωθούν ομάδες που θα τις φροντίζουν κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχίατροι κλπ. Πιθανά σε ξεχωριστούς χώρους. Αν από κει με την συζήτηση περάσει στον ΟΚΑΝΑ είναι ευχής έργο…)
Έτσι όμως δεν χρειάζεται : α) να προσπαθήσει να βάλει στα ναρκωτικά «επιρρεπείς» για να εξασφαλίσει την δόση του.
β) δεν θα παίρνει τα ναρκωτικά σε κοινή θέα.
γ) δεν χρειάζεται να κλέψει για τη δόση του.
δ) Η πυραμίδα σπάει. ‘Όποιος θέλει πηγαίνει στο γιατρό του και έχει καθαρή δόση με υγιεινές συνθήκες.
ε) ο μεγαλέμπορος χάνει τον ρόλο του (..αν το επιτρέψει;;)
Αν γίνουν προσεκτικές κινήσεις, μελετημένες, επιστημονικά οργανωμένα στάδια, σε μερικές δεκαετίες οι αριθμοί θα αντιστραφούν θεαματικά.. .
Φαντάζομαι θα υπάρχει και Ευρωπαϊκή εμπειρία σε τέτοια θέματα.
Φυσικά το οικονομικό (διεθνές) παράνομο κύκλωμα των δις (με εκβλαστήσεις και καταβυθίσεις και σε νόμιμες δραστηριότητες) αφήνει να παρθούν μέτρα ριζικά;; Πάντα και με διάφορους τρόπους (προσπαθεί ) τορπιλίζει τις επικίνδυνες.. προσπάθειες.
Ο δρόμος δεν είναι εύκολος, έχει παγίδες, εμπόδια, κινδύνους.
Εμείς όμως πρέπει να προσπαθήσουμε με τους αρμόδιους επιστήμονες κοινωνικούς φορείς κλπ και αξιοποιώντας την διεθνή εμπειρία..
Δημοσιεύτηκε 3/2005 στα Χανιωτικα Νέα.